Chorobowość i zapadalność na cukrzycę wykazują dość duże różnice w zależności od szerokości geograficznej, grupy etnicznej i stanu odżywienia. Są one np. bardzo niskie wśród Eskimosów, natomiast sięgają blisko połowy dorosłej populacji Indian Północnoamerykańskich (Pima). Jeżeli chodzi o kaukaską grupę etniczną, to z przeprowadzonych w różnych krajach Europy i Ameryki Północnej badań wynika, że chorobowość na cukrzycę między 14 a 60 r. życia wynosi 1-3%, powyżej tego wieku gwałtownie się zwiększa i może sięgać nawet 7-9%. Tak zwana cukrzyca dziecięca, tzn. postać choroby ujawniającej się poniżej 15 r. życia, występuje rzadko. Dzieci chore na cukrzycę w zależności od kraju stanowią 1 — 5% wszystkich chorych na tę chorobę.
W Polsce częstość występowania cukrzycy, obliczona na podstawie badań przeprowadzonych wśród reprezentatywnych grup ludności, wynosiła z początkiem lat sześćdziesiątych 1,6% u ludności miast i 0,92% u ludności wiejskiej w wieku powyżej 14 lat. Biorąc pod uwagę te dane, tendencję zwiększania się zapadalności na cukrzycę typu 2, jak i analizę przyczyn zgonów można przyjąć, że w przybliżeniu liczba chorych na jawną cukrzycę wynosi 500 — 600 tys., z czego większość stanowią ludzie w wieku powyżej 60 lat. Umieralność wśród chorych na cukrzycę jest ciągle wyższa niż wśród członków ogólnej populacji. Nawet w społeczeństwach o wysokim poziomie organizacji opieki nad chorymi na cukrzycę tzw. oczekiwany okres przeżycia jest o kilkanaście lat krótszy w cukrzycy typu 1 i o kilka lat krótszy w cukrzycy typu 2 w porównaniu z analogicznym okresem przeżycia ogółu społeczeństwa, w jakim ci chorzy żyją.