Choroby układu krążenia
Choroby układu krążenia należą do najczęstszych i najbardziej rozpowszechnionych chorób naszej ery i z tego. względu określane są niekiedy mianem „współczesnej epidemii”. W wielu krajach wysuwają się na czoło wszystkich chorób dorosłej ludności i są główną przyczyną inwalidztwa i umieralności. Wg danych statystycznych, w najbardziej rozwiniętych krajach świata z powodu chorób układu krążenia umiera więcej osób niż z powodu innych chorób razem wziętych. W Polsce ponad połowa zgonów spowodowana jest chorobami układu krążenia. Tak rozpowszechnione choroby, jak nadciśnienie tętnicze i choroba wieńcowa, zaliczane są do tzw. chorób cywilizacyjnych, tj. chorób, których częstość występowania wykazuje wyraźną zależność od stopnia rozwoju cywilizacyjnego społeczeństwa.
Ogromny postęp, jaki dokonał się w medycynie w ostatnim ćwierćwieczu, sprawił, że diagnostyka chorób układu krążenia została wzbogacona w nowe, bardzo specjalistyczne metody, takie m.in., jak cewnikowanie serca i badania kontrastowe naczyń krwionośnych, echokardiografia, badania izotopowe, tomografia komputerowa. Każdy rok przynosi też nowe metody lecznicze, a zabiegi operacyjne na sercu i naczyniach są nieodłącznym elementem codziennego postępowania terapeutycznego. Osiągnięcia nauk podstawowych oraz zastosowanie nowych, precyzyjnych metod diagnostycznych prowadzą do coraz lepszego poznania patofizjologii chorób, co z kolei umożliwia wprowadzenie skuteczniejszych metod zapobiegania im i leczenia ich.
Ze względu na rozpowszechnienie i znaczenie społeczne chorób układu krążenia ważną rolę spełnia szeroko pojęta oświata zdrowotna, pozwalająca świadomie zapobiegać tym chorobom oraz współuczestniczyć w procesie leczenia poprzez czynną współpracę z lekarzem i innymi pracownikami służby zdrowia. Tak pojęta współpraca jest warunkiem skuteczności prowadzonego leczenia, a w skali społecznej — podniesienia zdrowotności społeczeństwa i zmniejszenia zagrożenia, jakie wciąż jeszcze stwarzają choroby układu krążenia.
