Choroby układu moczowego należą do schorzeń rozpowszechnionych we współczesnym społeczeństwie. Wśród nich pierwsze miejsce zajmują niewątpliwie zakażenia bakteryjne narządu moczowego. Dotyczą one częściej kobiet niż mężczyzn i występują już u ludzi młodych, a nawet u dzieci. W miarę starzenia się częstość zakażeń układu moczowego wzrasta i u kobiet starszych osiąga blisko 30% tej populacji.
W ostatnich latach obserwuje się istotny wzrost częstości występowania chorób nerek będących następstwem działania różnych substancji toksycznych uszkadzających ten narząd. Przyczyną tego jest coraz częstszy kontakt współczesnego człowieka z różnymi substancjami chemicznymi, których liczba wzrasta wraz z gwałtownym rozwojem przemysłu i wielkiej chemii w najszerszym znaczeniu tego słowa, w tym także nowoczesnej, potężnej farmakoterapii. Nadal jedną z najważniejszych grup chorób nerek są ich zapalenia kłębuszkowe. Rozwój bakteriologii, a zwłaszcza immunologiii doświadczalnej i klinicznej pozwolił na dokładniejsze poznanie i lepsze zrozumienie przyczyn i przebiegu tych chorób.
Poważny problem lekarsko-społeczny stanowią choroby nerek. Inne choroby układu moczowego występują rzadziej. Brak dokładnych danych o częstości występowania chorób nerek wynika z różnych przyczyn, m.in. z tego, że dość często choroby te przebiegają albo zupełnie bezobjawowo, albo ze skąpymi objawami, niejednokrotnie odnoszonymi do innych narządów i układów. Analiza przyczyn zgonów, zwłaszcza osób zmarłych poza szpitalem, również nie dostarcza właściwych danych, ponieważ ostateczną przyczyną zgonu może być wtórne powikłanie choroby nerek, np. krwotok z przewodu pokarmowego, udar mózgu w przebiegu nerkowego nadciśnienia tętniczego czy też zapalenia płuc. Nawet badanie sekcyjne często nie może udzielić odpowiedzi na pytanie dotyczące choroby nerek, która doprowadziła do zgonu. Wynika to z tego, że w krańcowej niewydolności nerek, będącej ostateczną przyczyną zgonu, zniszczenie narządu jest tak duże, że anatomopatolog wykonujący sekcję nie jest w stanie rozpoznać pierwotnej choroby nerek.
Z lekarsko-społecznego punktu widzenia najistotniejsze znaczenie mają choroby nerek prowadzące do przewlekłej mocznicy. Są to najczęściej: przewlekłe kłębuszkowe i przewlekłe śródmiąższowe – bakteryjne i niebakteryjne – zapalenia miąższu nerkowego. Jedynie skutecznymi metodami leczenia tych chorób są: dializoterapia i przeszczepienie nerek. Jeśli przyjąć, że rocznie na każdy milion mieszkańców ok. 50 chorych umiera z powodu przewlekłej niewydolności nerek, a jednocześnie wiadomo, że można by uratować 50% tych chorych stosując dializoterapię lub przeszczepienie nerek, to wysoka ranga tych metod leczenia staje się oczywista. Niestety, koszt leczenia tymi metodami jest wysoki, mimo to w wielu krajach zapewniono większości chorym takie leczenie.