Choroby układu moczowego należą do schorzeń rozpowszechnio­nych we współczesnym społeczeństwie. Wśród nich pierwsze miejsce zajmują niewątpliwie zakażenia bakteryjne narządu moczowego. Do­tyczą one częściej kobiet niż mężczyzn i występują już u ludzi mło­dych, a nawet u dzieci. W miarę starzenia się częstość zakażeń ukła­du moczowego wzrasta i u kobiet starszych osiąga blisko 30% tej po­pulacji.

W ostatnich latach obserwuje się istotny wzrost częstości występo­wania chorób nerek będących następstwem działania różnych substan­cji toksycznych uszkadzających ten narząd. Przyczyną tego jest coraz częstszy kontakt współczesnego człowieka z różnymi substancjami che­micznymi, których liczba wzrasta wraz z gwałtownym rozwojem przemysłu i wielkiej chemii w najszerszym znaczeniu tego słowa, w tym także nowoczesnej, potężnej farmakoterapii. Nadal jedną z najważ­niejszych grup chorób nerek są ich zapalenia kłębuszkowe. Rozwój bakteriologii, a zwłaszcza immunologiii doświadczalnej i klinicznej pozwolił na dokładniejsze poznanie i lepsze zrozumienie przyczyn i przebiegu tych chorób.

Poważny problem lekarsko-społeczny stanowią cho­roby nerek. Inne choroby układu moczowego występują rzadziej. Brak dokładnych danych o częstości występowania chorób nerek wy­nika z różnych przyczyn, m.in. z tego, że dość często choroby te przebiegają albo zupełnie bezobjawowo, albo ze skąpymi objawami, niejed­nokrotnie odnoszonymi do innych narządów i układów. Analiza przy­czyn zgonów, zwłaszcza osób zmarłych poza szpitalem, również nie do­starcza właściwych danych, ponieważ ostateczną przyczyną zgonu mo­że być wtórne powikłanie choroby nerek, np. krwotok z przewodu po­karmowego, udar mózgu w przebiegu nerkowego nadciśnienia tętni­czego czy też zapalenia płuc. Nawet badanie sekcyjne często nie może udzielić odpowiedzi na pytanie dotyczące choroby nerek, która dopro­wadziła do zgonu. Wynika to z tego, że w krańcowej niewydolności nerek, będącej ostateczną przyczyną zgonu, zniszczenie narządu jest tak duże, że anatomopatolog wykonujący sekcję nie jest w stanie roz­poznać pierwotnej choroby nerek.

Z lekarsko-społecznego punktu widzenia najistotniejsze znaczenie mają choroby nerek prowadzące do przewlekłej mocznicy. Są to najczęściej: przewlekłe kłębuszkowe i przewlekłe śródmiąższowe – bakteryjne i niebakteryjne – zapalenia miąższu nerkowego. Jedynie skutecznymi metodami leczenia tych chorób są: dializoterapia i prze­szczepienie nerek. Jeśli przyjąć, że rocznie na każdy milion mieszkań­ców ok. 50 chorych umiera z powodu przewlekłej niewydolności nerek, a jednocześnie wiadomo, że można by uratować 50% tych chorych sto­sując dializoterapię lub przeszczepienie nerek, to wysoka ranga tych metod leczenia staje się oczywista. Niestety, koszt leczenia tymi meto­dami jest wysoki, mimo to w wielu krajach zapewniono większości chorym takie leczenie.