Posted in Leczenie niewydolności krążenia jest wielokierunkowe i zależy od wywołującej ją przyczyny, rodzaju i stopnia nasilenia objawów chorobowych oraz wieku i stanu chorego. W każdym przypadku, o ile jest to możliwe, powinna być leczona choroba podstawowa (np. operacyjne usunięcie wad zastawkowych serca, obniżenie ciśnienia krwi itp.). Tryb życia chorego, a zwłaszcza jego aktywność fizyczna, powinny być dostosowane do aktualnych możliwości organizmu. W cięższych stanach stosowane jest leczenie szpitalne z całkowitym lub prawie całkowitym wyłączeniem wszelkiej aktywności fizycznej. Dłuższe unieruchomienie nie jest jednak korzystne ze względu na możliwość pojawienia się zaników mięśniowych, odleżyn, a także powikłań zakrzepowo-zatorowych. Ważną rolę gra dieta z ograniczeniem zawartości soli. Posiłki powinny być przyjmowane często i w niewielkich ilościach. Wartość energetyczna diety, zawartość w niej białka i innych substancji odżywczych zależą od stopnia odżywienia chorego, zaawansowania choroby i związanych z nią zaburzeń metabolicznych.
Spośród leków stosowanych w leczeniu niewydolności krążenia szczególne znaczenie mają preparaty naparstnicy i leki moczopędne. Naparstnica zwiększa siłę skurczu mięśnia serca (tzw. dodatnie działanie inotropowe) oraz zwalnia jego czynność (tzw. ujemne działanie chronotropowe). Ze względu na silne działanie i kumulowanie się w organizmie oraz możliwość wywołania objawów ubocznych, preparaty naparstnicy muszą być stosowane ściśle według zaleceń lekarza. Do najczęściej stosowanych preparatów naparstnicy należą: digoksyna, digitoksyna, acetylodigitoksyna, lanatozyd, strofantyna.
Leki moczopędne zwiększają wydalanie moczu, a wraz z nim sodu i chloru oraz wody, powodując ustąpienie lub zmniejszenie obrzęków i poprawę pracy serca. W czasie stosowania tych leków zwykle podawane są dodatkowo preparaty potasu, który „ucieka” wraz z sodem. Często stosowane są także leki z grupy tzw. antagonistów aldosteronu, jak Aldakton A (Verospiron), które sprzyjają utracie sodu przy jednoczesnym zatrzymywaniu potasu w organizmie. Do częściej stosowanych leków moczopędnych należą: furosemid (może być stosowany doustnie, domięśniowo, dożylnie), hydrochlorotiazyd, Tialorid (połączenie hydrochlorotiazydu i amilorydu — środka zapobiegającego utracie potasu) oraz chlortalidon (Hygroton).
W ostatnich latach znajduje także zastosowanie nowa metoda lecznicza, polegająca na podawaniu w niektórych postaciach niewydolności krążenia leków rozszerzających tętniczki. Zmniejszając obwodowy opór naczyniowy, leki te stwarzają korzystniejsze warunki dla pracy serca.
Obrzęk płuc i wstrząs sercowopochodny wymagają leczenia wysoce specjalistycznego, prowadzonego zwykle w ośrodkach intensywnej opieki medycznej (OIOM).
