Osłabienie łaknienia, czyli apetytu, może przybierać różne natężenie ilościowe — od umiarkowanej niechęci aż do silnie wyrażonego wstrętu do jedzenia. Objaw ten może występować w bar­dzo wielu chorobach oraz w różnorodnych sytuacjach fizjologicznych i z pogranicza fizjologii. Jest on zatem nieswoisty.

Osłabienie apetytu należy odróżnić od sytości (tj. stanu zaspoko­jenia głodu i nieodczuwania potrzeby jedzenia) i od wybiórczej niechęci do pewnych pokarmów, wynikającej z ich nietolerancji lub po prostu z upodobań czy nawyków. Za obniżenie łaknienia nie należy również uważać unikania jedzenia z obawy przed szkodliwym jego działaniem. Można przytoczyć szereg sytuacji, w których chory ma apetyt, a mimo to unika jedzenia, bo wie z doświadczenia, że przy­jęcie posiłku wywoła ból.

Słowa „nudności” używa się na opisanie niemiłego uczucia syg­nalizującego możliwość wystąpienia wymiotów. Osoby charakteryzu­jąc ten stan używają często określeń „jest mi niedobrze”, „zbiera mi się na wymioty”. To niemiłe uczucie jest zwykle odczuwane w gardle i nadbrzuszu, ale w słowach „jest mi niedobrze” zawarte są także inne objawy towarzyszące, jak ślinotok, poty, zblednięcie, niekie­dy osłabienie itp.

Wymioty są objawem powstającym samoistnie lub świadomie prowokowanym, prowadzącym do odruchowego wydalenia zawartości żołądka przez usta. W odruchu tym dochodzi m.in. do zwiotczenia żo­łądka i zwieraczy przełyku, skurczu odźwiernika (zwieracza oddziela­jącego żołądek od dwunastnicy) oraz do silnego skurczu mięśni brzucha i przepony. Przy intensywnych wymiotach może być usuwana na zewnątrz nie tylko zawartość żołądka, lecz także dwunastnicy, co po­woduje gorzki smak w ustach i żółte zabarwienie wymiocin. Powta­rzające się uporczywe wymioty, niezależnie od ich przyczyny, mogą wywołać pęknięcie błony śluzowej na pograniczu przełyku i żo­łądka oraz krwotok z tego powodu. Dłużej trwające i obfite wymioty nierzadko doprowadzają do odwodnienia organizmu, zaburzeń metabolicznych i elektrolitowych. W takich sytuacjach konieczne może być leczenie w szpitalu i dożylne podawanie odpowiednich płynów.

Przyczyny wymiotów są różnorodne. Mogą one występować na skutek przejedzenia, nadużycia alkoholu, zatrucia pokarmowego lub chemikaliami oraz w następstwie stosowania rozmaitych lekarstw. Towarzyszą ostrym i przewlekłym chorobom układu trawienia. Są czę­stym objawem chorób zakaźnych przebiegających z gorączką, zwła­szcza u dzieci. Występują w chorobach układu nerwowego, osiągając w tych stanach niekiedy wyjątkowe nasilenie (tzw. wymioty chlustające). Są typowym objawem choroby lokomocyjnej i cho­rób błędnika. Często towarzyszą napadom migreny. Spotykane są w chorobach endokrynologicznych, w ciąży i niewydolności nerek. Uporczywe wymioty mogą być jednym z objawów zawału serca. Wresz­cie wymioty bywają nieswoistym odruchem na rozmaite bodźce – jak nagły ból, strach czy obrzydzenie — lub powstają na tle zaburzeń psy­chicznych i emocjonalnych.

Z małej swoistości nudności i wymiotów jako objawów chorobowych wynika, że gdy ich przyczyna nie jest całkiem oczywista i błaha lub też gdy wymioty są obfite i uporczywe niezależnie od przyczyny pora­da lekarska jest niezbędna.