Posted in Normy ciśnienia krwi są to wartości ciśnienia, które można uznać za prawidłowe lub pozwalające na rozpoznanie nadciśnienia tętniczego. W przypadku tzw. nadciśnienia pierwotnego podwyższony poziom ciśnienia może być jedynym objawem wskazującym na istnienie choroby.
Zgodnie z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, w badaniach epidemiologicznych przyjmuje się zwykle za prawidłowe ciśnienie wartości nie przekraczające 140/90 mm Hg (18,7/12,0 kPa), a za nadciśnienie – 160/95 mm Hg (21,3/12,7 kPa) i więcej. Ciśnienie mieszczące się w przedziale pomiędzy tymi wartościami określane jest jako tzw. nadciśnienie graniczne. Normy te są stosowane w badaniach masowych, mających na celu określenie częstości nadciśnienia w badanej populacji, zwykle na podstawie jednorazowego pomiaru ciśnienia krwi.
W codziennej praktyce lekarskiej pojedynczy pomiar ciśnienia nie zawsze jest wystarczający do ustalenia rozpoznania, gdyż ciśnienie krwi ulega wahaniom zależnym od różnych czynników, np. od pory dnia, temperatury otoczenia, emocjonalnego stanu osoby badanej, warunków, w jakich odbywa się pomiar i in. U osób nadmiernie pobudliwych już samo oczekiwanie na pomiar ciśnienia i związany z tym niepokój mogą powodować jego wzrost, mimo że w innych warunkach ciśnienie krwi może być prawidłowe. Zmienność ciśnienia oraz jego normalny rozkład w populacji sprawiają, że granica dzieląca ciśnienie prawidłowe od podwyższonego ma charakter umowny. W praktyce przyjmuje się zwykle za podwyższone ciśnienie przekraczające 140/90 mm Hg (18,7/12,0 kPa) w wieku młodym i średnim, a 160/95 mm Hg (21,3/12,7 kPa) w wieku starszym.
