Posted in U chorych z zawałem serca bardzo ważnym elementem leczenia jest tzw. rehabilitacja. Mianem tym określa się całokształt postępowania usprawniającego, mającego na celu przywrócenie jak najlepszej sprawności fizycznej i psychicznej, ułatwiającej powrót chorego do normalnej — optymalnie dostosowanej do jego możliwości – aktywności życiowej i zawodowej. Rehabilitacja pozawałowa uczyniła w ostatnich latach duże postępy. Ma ona szczególnie dobre tradycje w naszym kraju, w którym opracowany został specjalny model tzw. kompleksowej rehabilitacji, uwzględniający wszystkie nowoczesne zdobycze w tej dziedzinie. Model ten jest stosowany także w innych krajach. W wielu szpitalach istnieją specjalne zespoły grupujące specjalistów zajmujących się różnymi aspektami rehabilitacji, ściśle współpracujące z lekarzami w procesie leczenia chorych po zawale serca.
Szczególne znaczenie ma rehabilitacja fizyczna, którą rozpoczyna się zwykle już we wczesnym okresie, bezpośrednio po ustąpieniu ostrych objawów związanych z zawałem serca. Jest ona prowadzona bardzo ostrożnie, a program ćwiczeń usprawniających dostosowany jest ściśle do stanu i możliwości chorego. Postępowanie takie sprzyja utrzymaniu odpowiedniej kondycji fizycznej oraz zapobiega zanikom mięśniowym i innym powikłaniom, występującym niekiedy podczas długotrwałego unieruchomienia. Ważne znaczenie ma także rehabilitacja psychiczna, mająca na celu zmniejszenie napięcia psychicznego i lęku, które towarzyszą często zawałowi serca, oraz optymalne przystosowanie chorego do nowej sytuacji związanej z zaistniałą chorobą.
Po okresie leczenia szpitalnego rehabilitacja kontynuowana jest często w specjalnych, przystosowanych do tego celu ośrodkach sanatoryjnych, a niekiedy — w przypadku odpowiednio dobranych chorych — także i w późniejszym okresie w warunkach ambulatoryjnych.
