To, że umiar­kowany wysiłek fizyczny poprawia tolerancję węglowodanową w cuk­rzycy, wynika głównie z obserwacji klinicznych i dotychczas nie zosta­ło w pełni wyjaśnione. Mięśnie stanowią jedną z głównych tkanek zu­żywających glukozę. Przypuszcza się, że w czasie pracy zwiększa się ich wrażliwość na działanie insuliny, wskutek czego mniejsza ilość te­go hormonu daje większy efekt metaboliczny. Korzystny wpływ pracy mięśniowej zaznacza się głównie w cukrzycy dobrze wyrównanej, nato­miast w cukrzycy niedostatecznie kontrolowanej wysiłek fizyczny mo­że pogorszyć ogólny stan metaboliczny. Do programu leczenia chorych na cukrzycę należy zatem włączać umiarkowaną pracę mię­śniową, np. w postaci regularnego półgodzinnego spaceru dwa razy dziennie o tej samej porze, pracy w ogródku lub innej systematycznej i stale powtarzanej pracy domowej. Wysiłki nadmierne, zwła­szcza przed posiłkami, mogą jednak doprowadzić do wystąpienia stanu niedocukrzenia krwi!