Kryteria oceny leczenia cukrzycy

Prawidłowe leczenie cukrzycy ma na celu przywrócenie chorym sprawności życiowej i możliwości pełnego uczestniczenia w życiu społecznym („zdrowie uwarunkowa­ne”) oraz zapewnienie dostatecznie długiego okresu przeżycia. Głów­nym kryterium leczenia jest zatem osiągnięcie i zachowanie dobrej sprawności fizycznej oraz prawidłowego stanu psychicznego. W tym pro­gramie mieści się uzyskanie należnej masy ciała, tzn. zrzucenie nadwa­gi u osób otyłych i przyrost masy ciała u osób szczupłych. Ze wskaźni­ków biochemicznych (laboratoryjnych) mówiących o wyrównaniu cuk­rzycy do najważniejszych należą cukromocz i poziom gluko­zy we krwi. W cukrzycy leczonej insuliną dobowa utrata cukru (glukozy) z moczem nie powinna przekraczać 30 g, zaś poziom glukozy we krwi w ciągu doby (w profilu dobowym glikemii) powinien mieścić się w granicach 120 – 200 mg% (6,7-11,1 mmol/1), natomiast w tzw. cukrzycy chwiejnej w granicach 150-250 mg% (8,3 — 14 mmol/1). W cukrzycy leczonej doustnymi lekami przeciwcukrzycowymi dobowa utrata cukru (glukozy) z moczem nie powinna przekraczać 10 g, zaś poziom glukozy we krwi w ciągu doby (w profilu dobowym glikemii) powinien także mieścić się poniżej 200 mg% (11,1 mmol/1).