Choroby wewnętrzne

Kamica moczowa „wapniowa” często jest spowodowana zaburzenia­mi gospodarki wapniowej zależnymi od czynników hormonalnych lub metabolicznych. Wykazuje ona znaczną skłonność do nawrotów pomi­mo skutecznego leczenia operacyjnego. U ok. 1/2 – 2/3 chorych występuje samoistne, nadmierne wydalanie wapnia z moczem (hiperkalciuria) o złożonych i nie w pełni poznanych przyczynach. Przyczyną kamicy może być również nadmierne wy­dalanie z moczem kwasu szczawiowego, który łącząc się z wapniem tworzy złogi wapniowe. Do „uleczalnych” przyczyn należą: pierwotna nadczynność przytarczyc, nadczynność tarczycy i nadnerczy oraz przedawkowanie witaminy D₃.

Leczenie każdej kamicy polega przede wszystkim na wypijaniu takich ilości płynów o niskiej zawartości wapnia (np. przegotowanej wody), aby dobowe wydalanie moczu nie było niższe niż 2,5 1, a najle­piej, aby wynosiło ok. 3 1, co chorzy mogą sami kontrolować. W kami­cy „wapniowej” z hiperkalciurią należy ograniczyć nabiał w diecie, przeciwwskazane są też: nadmierne opalanie, leki napotne, sauna, a z lęków: preparaty wapnia, furosemid, witamina D₃ (również w preparatach wielowitaminowych). Podawane są zaś fosforany nie­organiczne, leki moczopędne tiazydowe, sole magnezu. W kamicy wapniowo-szczawianowej, oprócz powyższych zaleceń, ograniczenia diete­tyczne dotyczą pokarmów zawierających szczawiany (szpinak, szczaw, rabarbar, buraczki, owoce i soki cytrusowe, mocna herbata, kawa, czekolada, kakao). Konieczne jest leczenie każdej biegunki, zwłaszcza przewlekłej.

Zapobieganiu nawrotom kamicy szczawianowej sprzyja poda­wanie witaminy B₆.